„Daj się zabić.” – powiedział Adam i chociaż czułem, jak emocje wzbierają, wiedziałem, że ma rację.
Pomimo narastającego poczucia niesprawiedliwości, coraz silniejszej chęci pokazania, kto tu rządzi, wziąłem głęboki oddech i przyjąłem strzał.
„Daj się zabić.” pozostało ze mną na długo. Służyło mi dobrze podczas wystąpień, negocjacji, przyjacielskich niesnasek. Regularnie przypominało mi, że nie warto wygrywać każdej potyczki i reagować na każdy społeczny test.
Nie warto zawsze stawiać na swoim.
Twój zespół zawalił projekt? TO 100% TWOJA WINA. Ale nie przejmuj się. REZULTAT NIE MA ZNACZENIA.
Weź radykalną odpowiedzialność jako lider, lecz pozostań emocjonalnie wolnym od wyników.
Jak 7-krotnie zwiększyć dochód, przyznając się do błędów i nadużywając sloganów?
Władza, status, zasoby. Gra, w którą gramy od zarania dziejów. Potrzeba zaciekłej ochrony terytorium towarzyszy nam również w okopach codziennego biznesu.
Co stoi na przeszkodzie budowania zsynchronizowanych zespołów i organizacji, w których współpraca wygrywa z rywalizacją, a wszyscy strzelają do jednej bramki?
Krótki artykuł o tym, czy jedna arogancka, zdemotywowana i pesymistyczna osoba jest w stanie realnie wpłynąć na wydajność zintegrowanej i skutecznej grupy.
I o naszych zastrachanych społecznych mózgach. I o ewolucyjnych sygnałach przynależności. I o poczuciu psychologicznego bezpieczeństwa. I o dobrych liderach. Też.
Gry dzielimy na skończone i nieskończone. Do tych pierwszych zalicza się np. koszykówka. Są ustalone zasady, ramy czasowe, znani gracze. Grasz, żeby wygrać. Druga kategoria to np. relacja, zdrowie i… biznes. Nie ma precyzyjnych reguł. Grasz, żeby pozostać w grze.
Po co TAK NAPRAWDĘ angażujemy się w dyskusje online? Dla zbudowania autorytetu? Pokazania naszej wyższości? Poklepania się po plecach?
Czy z głębokiej potrzeby samo-aktualizacji i nieustannego kwestionowania naszego systemu przekonań?
Pracując nad „zasadami komunikacji statusowej na LinkedIn”, o które wiele osób pytało w poprzednim tygodniu, wykreowałem taki oto artykuł.
A w nim zasady 3. Statusowe. Prowadzenia dyskusji 🙂
W dobie start up’ów, wszechobecnych innowacji i przełomowych technologii, nieustannie gonimy za zaskakującym, szablonowym i nieznanym.
W czasach plemiennych NOWOŚĆ mogła oznaczać zarówno nową zwierzynę (goń!), jak i nowego drapieżnika (uciekaj!), w związku z czym wszelkie jej przejawy chwytają naszą uwagę niczym serial.
Ponieważ nowe mogło okazać się jednak zarówno szansą, jak i zagrożeniem, biologicznie odpala w nas dwie sprzeczne reakcje: ciekawość oraz napięcie.
Jak wykorzystać włącznik konserwatywny i idealnie wyważyć połączenie intrygującej świeżości, z tym co sprawdzone i bezpieczne?
Jak wcześnie pojawiasz się przed kluczowym spotkaniem? Godzinę? Kwadrans? A może notorycznie się spóźniasz? Ile czasu przeznaczasz na przygotowania do niego? Idziesz na żywioł? Siedzisz pół dnia? Cały tydzień?
Jak dużą wagę przykładasz do stroju? Wytrwale studiujesz niuanse biznesowego stylu, godzinami dopasowujesz drobne elementy, czy narzucasz koszulkę i jesteś gotowa do akcji?
SPREZZATURA to sztuka bezwysiłkowego mistrzostwa, wydawania na każdą interakcję wyłącznie tyle energii, ile to konieczne by osiągnąć zamierzony efekt, przy jednoczesnym zachowaniu jakościowej relacji.
NAJBARDZIEJ NIEBEZPIECZNY, PODSTĘPNY I ZDRADZIECKI MOMENT STRATEGICZNYCH SPOTKAŃ. I JAK GO PRZETRWAĆ.
Większość kluczowych prezentacji biznesowych ma jeden, bardzo newralgiczny moment, w którym możesz stracić wszystko, na co z taką determinacją pracowałeś. Niestety, większość prezenterów popełnia w tym właśnie momencie jeden, bardzo bolesny błąd.
Poznaj 3 zasady statusowe, które pozwolą Ci go uniknąć 🙂